In alle hopeloosheid rest er me alleen nog maar Hoop....

Ik zit nog steeds voor een opdracht in het leger... en nog steeds is er geen beterschap.

Mijn hoofd staat op barsten, mijn mannelijke hormonen heb ik al evenmin nog onder controle en ben de wanhoop nabij.... met pijn in men hart ben ik regelingen aan het treffen om, indien ik morgen effectief buiten wordt gesmeten ik toch ergens in de loop van volgende week een onderkomen vind.

Begin me al doemscenario's in te beelden dat ik weg moet van haar... ik verlies dan niet alleen haar, maar ook men thuis.... samen met een heleboel andere mensen die me nauw aan het hart liggen, zoals haar familie, de buren en natuurlijk ook onze diertjes...

Heb men hart en ziel in onze thuis gestoken... alsof t mijn eigen huis was.... een warme thuis, een geborgen thuis waar ze en we zichzelf konden zijn..

Kan het me bijna niet voorstellen dat het zou gebeuren maar momenteel wijst alles die richting uit en het doet pijn want ze is een fantastische vrouw en we hebben een fantastische relatie, ook al lijkt dit nu je dit alles leest onwaarschijnlijk... toch is het zo.

Maar ik zal blijven vechten voor haar en tegen de PMDD....

Maar nu weet ik het ff niet meer.... k weet het echt niet meer...

Hopen... das alles wat ik doen en dat is hopen dat het over gaat...

W