Amper tijd om te recuperen...

Sinds woensdag jongstleden was men vrouwtje eindelijk  uit haar PMDD periode... en hebben we er een paar fijne dagen opzitten... ikzelf voelde me wel nog erg gespannen door men verlangen naar haar maar probeerde het te controleren omdat ik hoopte dat we tijdens ons weekendje weg met de familie toch wat tijd konden vrijmaken hiervoor...

Vrijdag was het dan zover... na een drukke dag eindelijk richting Nederland met gans de familie!

Mijn vrouwtje was al eerder naar Nederland vertrokken met haar zus en k ben dan later op de avond na gereden.

Op zaterdag was het echt een fijne dag... het regende wel maar ondanks dat hebben we er enorm van genoten. 's avonds hebben we dan nog met zen allen wat gezelschapsspelletjes gespeeld en toen naar bed gegaan.

Ik heb dan wat geprobeerd om haar te verleiden maar ja dat lukte niet. Heb haar op een rustige manier proberen uit te leggen dat ik het echt heel erg lastig kreeg omdat t zolang geleden was maar ik kreeg geen gehoor... morgen zei ze (maar ik wist dat de kans heel groot was dat de eisprong er zou zijn en dat dit waarschijnlijk onze laatste kans zou zijn om bij elkaar te zijn want de week nadien moest ik weg met het leger).

Heb gezegd dat t ok was maar ben ontgoocheld in slaap gevallen.

Zondagochtend werd ik wakker en wou ik haar even knuffelen maar ze wou niet en maakte al meteen een rotopmerking... aangezien ik zo gespannen was kon ik me net nog maar inhouden om niet te ontploffen.

We hadden afgesproken dat we met gans de familie gingen zwemmen... dus ik ging voor ons allen de zwemzak klaarmaken.

Aangezien de meisjes en jongens apart zaten en ik weet dat men vrouwtje enorm gesteld is op haar eigen handdoek had ik voor haar de zwemzak klaar gemaakt en voor mij en de jongens een valiesje genomen waar ik alle spullen instak.

Ik dacht dat ze blij ging zijn en ging terug naar de caravan van haar zus waar iedereen aan t wachten was.

Toen kreeg ik het onder men voeten waarom ik die valies mee had. En toen barste de bom bij mij... alle frustraties van de afgelopen weken kwamen eruit...

Tja en toen was het gedaan uiteraard... ze heeft de ganse dag iedereen genegeerd en heel bot geantwoord.

's avonds toen we weer thuiskwamen moest ik onmiddellijk naar de kazerne voor een week... ze zei niks.

Ik pakte men bagage bij elkaar en wou haar een zoen geven maar ze weigerde. Ik ben dan maar vertrokken met de tranen in de ogen...

Onderweg naar de kazerne is ze berichten beginnen te sturen... ben weer de slechste man ter wereld... en tegen volgende week zondag moet ik het huis verlaten...

T gaat een helse week zijn vrees ik... ik mag niet weg uit het leger, moet men opdracht uitvoeren en ondertussen krijg ik men huid vol gescholden...

Ik hou van die vrouw, maar ze maakt t me nu echt wel heel moeilijk...

Het maakt me allemaal zo verdrietig... verdrietig voor ons allebei...

W