Ik ben eindelijk tot haar doorgedrongen en ik denk dat men vrouwtje eindelijk begint te aanvaarden en accepteren dat de PMS/PMDD er is.
Geen makkelijke stap voor haar maar ze heeft het gedaan en ben enorm trots op haar... !!
We hebben vandaag veel gebabbeld en ik heb haar ook gezegd op welke manier ik met de PMS omga... door t van me af te schrijven..
Voor haar vallen er door het te accepteren heel wat puzzelstukjes vanuit het verleden op zen plaats...
Denk dat we nu een grote stap in de goede richting hebben gezet.. denk dat het acepteren van de ziekte van groot belang is. Dat het er is en dat we er hoe dan ook moeten mee leren omgaan.
Heb haar ook gezegd dat ze zich niet schuldig moet voelen naar mij toe. En dat zeg ik niet zomaar om haar gerust te stellen... dat meen ik ook.
Reden hiervoor is omdat ik de keuze heb... ik kies heel bewust voor haar.. wetende dat het er is... mijn vrouw kan niet kiezen voor al dan niet PMS/PMDD ze kan er niks aan doen en niet van wegrennen in tegenstelling tot ik.
Dus schuldig voelen is voor niks nodig. T is men eigen keuze om bij haar door t leven te gaan.
En die PMS/PMDD weegt niet op tegen bvb de twee afgelopen dagen die weer hemels waren...
Na een slechte periode.. met veel gedoe en veel verwijtên zie ik ze dan plots weer opklaren en telkens opnieuw ben ik weer onmiddellijk verloren.. alsof ik ze weer voor t eerst zie.
T is niet simpel voor geen van beide.. maar op een of andere manier komen we er telkens weer sterker uit samen..
Wat zie ik ze toch graag..
W
Reacties
Een reactie posten